Verse bladgroente van eigen bodem!

Sla wordt in de meeste winkels in een plastic zakje verkocht. Bij Ekoplaza en op de markt kun je misschien losse sla vinden, maar vanwege de korte houdbaarheid van dat soort producten, koop ik het liever niet, want de kans is aanwezig dat de sla slecht wordt. En dat is zonde van het geld en van de sla. En mijn lijst van verspild voedsel moet het liefst leeg zijn (dat is helaas mislukt... nu al! ... ja, ik schaam me diep).

Daarom heb ik wat eigen bladgroente geplant: spinazie, pluksla en veldzuring. Van die laatste heb ik vanavond wat bladeren geoogst en gegeten als salade bij mijn bonen-pompoen-champignons ovenschotel.

Ik had eens gelezen over veldzuring (Rumex acetosa) in het boek Forest Gardening van Robert Hart. Sorrel is de Engelse naam voor deze plant. De zaden kocht ik een tijd geleden in Zweden. Ik had het nog nooit gegeten, maar veldzuring blijkt echt heel lekker! Het heeft meer smaak dan bijvoorbeeld veldsla uit de supermarkt. De bladeren en de stengels zijn heel sappig en wat zurig. Heel fris eigenlijk. Ik ga direct nog wat zaaien.

Veldzuring groeit ook gewoon in het wild in Nederland, namelijk in bossen, langs bospaden, beekoevers en rivieroevers. Vroeger plukte men deze groente en gebruikte het in pap. Je kunt veldzuring ook in de soep doen, zie ook deze informatieve website.